woensdag 25 mei 2016

De nieuwe Zidrou: Onafscheidelijk

Er is weer een nieuwe Zidrou uit! Onafscheidelijk is het tweede album in samenwerking met Benoît Springer. Zidrou ontwijkt de moeilijke thema's niet en ook deze keer komt hij met een familiedrama op de proppen. En dat met een thema dat nogal taboe is: incest. 
Door Elias Jonkers.

Eigenlijk verklapt de tekst op de cover al heel veel: 
"Ze zijn broer en zus. Ze houden van elkaar. Zielsveel houden ze van elkaar. Misschien te veel."
Het verhaal gaat dus over de liefdesrelatie tussen een broer, Martin, en zijn zus, Virginie. Deze twee zijn verliefd op elkaar, waren zelfs elkaars minnaars. Er zijn families voor minder dan dat in ruzie uiteen gegaan, maar toch blijven ze elkaar zien. Martin is namelijk de peter van Bas, de zoon van Virginie. 
Toch moet er een eind komen aan hun affaire en moeten ze zich gedragen als broer en zus. Maar hoe gaan ze hiermee om? Hoe kan je omgaan met een breuk na twintig jaar elkaars geliefden te zijn? En wat doet het met de familie?



Zoals u ziet raakt Zidrou weer een delicaat thema aan. En dat doet hij graag. Sterker nog: dat vindt hij als zijn taak als schrijver. Want je schrijft toch om de ziel van de mens te begrijpen? En delicate onderwerpen raken aan het meest intieme en diepste van ons mens-zijn. Dat weet Zidrou in Ballon Media magazine te zeggen. 
En een emotioneel verhaal is Onafscheidelijk wel. Zidrou schuwt het seksuele contact tussen Martin en Virginie niet, maar het wordt nergens onbeschaafd of smakeloos. Zidrou weet dit moeilijke thema in een origineel verhaal te gieten. Hij laat er zijn eigen stijl in zien met veel aandacht voor de personages. Het verhaal wordt met begrip en medeleven verteld: we voelen de wanhoop van Martin en de twijfels van Virginie. Ze weten dat ze iets 'verkeerd' doen, Virginie al wat meer dan Martin, maar toch is de drang soms te groot. 

Het tekenwerk is duidelijk dat van Springer, maar toch anders dan in Een mooie reis. Het is minder helder, minder afgelijnd en misschien wat eigenwijzer. Het tekenwerk in Onafscheidelijk is op momenten sober, zoals Springer dat kan, maar wel erg efficiënt voor het verhaal.
Voor de inkleuring is ook deze keer beroep gedaan op Séverine Lambour. De inkleuring is complexer dan bij Een mooie reis. Deze keer zorgt Lambour voor extra sfeer met haar inkleuring. Zowel tekenaar, inkleurster als scenarist voeren een harmonieuze dans op. Zijn zij misschien ook onafscheidelijk? Goed teamwork dus!

We kunnen zeggen dat Onafscheidelijk bijna een typische Zidrou is, maar toch ook weer origineel. Het raakt een moeilijk thema aan waar niet zo gemakkelijk over verteld wordt. Misschien is dit album een hulpmiddel om er over te praten? Deze keer heeft Blloan voor de Nederlandstalige uitgave gezorgd. Een mooi album waar heel wat in zit!

Boekgegevens:
Zidrou & Springer, Onafscheidelijk, Blloan, ISBN 9789462104228






maandag 23 mei 2016

Duistere geheimen in de Aubrac

Christophe Becs jongste werk, Verdwaald, is een vrije bewerking van La Peur, de novelle van Guy de Maupassant geschreven in 1882. Het resultaat is een fantastische en mysterieuze thriller. Deze one-shot is verschenen bij Glénat.
Door Elias Jonkers.

Antoine is een fotograaf die in opdracht van een uitgever een fotoreportage maakt van het veengebied in de Aubrac, Zuid-Frankrijk. De mooie natuur van de Aubrac ontroert Antoine zodanig dat hij de tijd helemaal uit het oog verliest en noodgedwongen bij een oude versterkte boerderij moet aankloppen om er te overnachten.
Maar heeft Antoine wel geluk dat hij toch een dak boven zijn hoofd heeft? Dat misschien wel, maar de bewoners, een vader met zijn dochter, sporen niet helemaal. Antoine komt terecht in een waar horrorverhaal en wordt meegesleurd in een oud familiegeheim.

Christophe Bec heeft er al een carrière van 25 jaar in de stripwereld op zitten en is de laatste jaren vooral bekend als scenarist. In het Nederlands verschenen van Bec o.a. Prometheus, Heiligdom, Duisternis en Bunker. Heiligdom is in 2005 als Sanctum ook in Amerika verschenen bij DC Comics. Bec werkt vooral met ingenieuze verhalen verdeeld over meerdere albums. Met Verdwaald is Bec beperkt tot één album.
Het verhaal is te klein om alles te kunnen vertellen: zo is er de dochter Melodie, die geen andere rol heeft dan die van wulpse dochter. In het midden van het album laat Bec dan ook nog eens Swamp Thing uit de DC Comics opdraven. Geen idee wat die er in komt doen. Het gaat natuurlijk om het mysterie van het veengebied en wie weet zitten daar ook wel moerasmonsters. 



Het moet wel gezegd worden: Christophe Bec kan tekenen. Hij weet hoe hij een strip moet maken want de opbouw is pakkend en de kadrering gevarieerd. De inkleuring is trouwens ook zeer geslaagd en draagt bij tot de algemene donkere sfeer van het verhaal. Met de inkleuring heeft Bec hulp gekregen van Bertrand Denoulet.
Het album zit vol met digitale bewerkingen, maar dat stoort geenszins. Bij het zien van het tekenwerk begrijpen we waarom Antoine zo in beslag wordt genomen door het landschap van de Aubrac. Dat heeft Bec namelijk wonderschoon in beeld gebracht. In de traditie van Servais (bekend van o.a. Orval, Godfried van Bouillon, Het dagboek van een bos) geeft Bec ons een mystiek, triest, bedreigend maar ook mooi landschap. Toch gek hoe de natuur al deze elementen kan combineren.

Met Verdwaald geeft Bec ons een prima en dynamische thriller over bijgeloof, wraak, passie maar ook angst. En met zijn tekentechniek zit hij al helemaal niet op het verkeerde spoor.

Boekgegevens:
Christophe Bec, Verdwaald, Glénat, ISBN 9789462940109 (17,95)




zondag 22 mei 2016

Eenzamehartencruise

Tien jaar geleden creëerde rijzende ster Cyril Pedrosa zijn eerste solo-album Les Coeurs solitaires, nu voor het eerst in het Nederlands verschenen bij Dupuis als Eenzame harten. Dit solo-debuut bevat al veel van de thema's die Pedrosa in zijn latere werk ook naar voren schuift: familie, relaties, verlangens... 
Door Elias Jonkers.

Het verhaal.
Paul heeft één groot probleem: hij durft geen 'nee' zeggen. Hij heeft er het lef niet voor. Hij hangt vast aan zijn moeder die alles voor Paul voorschrijft. Elke dag gaat hij lopen om dat ene meisje tegen te komen. Maar meer zeggen dat 'Hallo'? Nee, dat zit er niet in. Paul leeft niet zijn eigen leven.

Dus waarom zou hij niet eens 'foert' zeggen? Waarom zou hij niet eens alleen aan zichzelf denken? Hij heeft er het recht toch wel op zeker! Dus vertrekt Paul op cruise en krijgt hij een blauw hartje opgespeld: hij is een vrijgezel op zoek naar een partner.

Eenzaamheid.
Het verhaal gaat over de moeilijkheid om relaties met anderen op te bouwen wanneer je zelf een heel laag zelfbeeld hebt. Paul is introvert, een grijze muis in de massa, en wordt verstikt in zijn omgeving: op het werk, in zijn familie... Paul kan zichzelf niet zijn en is ontzettend ontevreden over zijn leven en vriendenkring. Het gaat over de strijd die Paul voert om een liefdesrelatie op te bouwen en zichzelf te worden en te blijven.
Zoeken naar identiteit, familiale banden en relaties zijn thema's die in andere werken van Pedrosa ook aan bod komen zoals, om er enkele te noemen, in Portugal, Drie Schimmen en Vier jaargetijden.

De eenzaamheid van Paul komt nog meer naar voren door de verschillende kleurrijke personages, zoals het koppel op de cruise, Caro en Louis: zij hebben elkaar gevonden en zijn heel actief, grappig en ontzettend verliefd op elkaar.
Maar er zijn nog meer eenzame mensen op de cruise en anderen met problemen, zoals Sonja, die zowat iedereen op het schip probeert te versieren. 



Stijl en inkleuring.
Cyril Pedrosa bouwt rondom het timide hoofdpersonage een prachtig verhaal op vol met tegenstellingen en kan dit technisch ook uitstekend in beeld brengen. 
Zijn tekenstijl is expressief, vol leven en ergens tussen realistisch en humoristisch met fijne, bijna tere lijnen afgewisseld met dikke expressieve lijnen. Pedrosa weet de sfeer van het scenario perfect om te zetten in tekeningen.
Hoewel kleur heel belangrijk is in het verhaal, heeft Pedrosa de inkleuring toevertrouwd aan Walter Pezzali. En Walter heeft een bijzonder waardevolle bijdrage geleverd aan het verhaal: de inkleuring is verhalend en draagt bij aan de diepgang van het verhaal en maakt dat de personages helemaal tot leven komen. 

In dit album zit de hand van een meesterverteller. Het is een mooi verhaal met humor en toch ook een tristesse. Deze mooie uitgave zit in de collectie Vrije Vlucht bij Dupuis.

Boekgegevens:
Pedrosa, Eenzame harten, Vrije Vlucht, Dupuis, ISBN 9789031434282 (16,95)
EJ




woensdag 18 mei 2016

Een held uit de stripwereld verlaat ons

Op 14 mei 2016 verloor de stripwereld één van zijn kampioenen. Op 13 mei 2016 liet de vrouw van Darwyn Cooke weten dat haar man palliatieve zorg kreeg na een gevecht met een agressieve vorm van kanker. Een gevecht dat hij de dag erna verloor. Darwyn Cooke werd maar 53.

Onderstaand bericht werd op de blog van Cooke gepost: 
"We regret to inform you that Darwyn lost his battle with cancer early this morning at 1:30 AM ET. We read all of your messages of support to him throughout the day yesterday. He was filled with your love and surrounded by friends and family at his home in Florida."

Zijn eerste stap in de stripwereld was in 1985 met een kortverhaal in New Talent Showcase #19. De volgende jaren werkte hij als art director en grafisch ontwerper voor een Canadees magazine. In tussentijd werkte hij ook nog aan de Batman- en Superman- animated series
Zijn uiteindelijke terugkeer naar de stripwereld was met Batman: Ego (gepubliceerd in 2000). In Ego toonde Cooke ons de gekwelde psyche van Bruce Wayne/Batman. Darwyn Cooke kon niet alleen uitmuntend tekenen maar ook nog eens geweldig schrijven. 
Het meest bekende werk van Cooke was DC: New Frontier (2004), zijn bewerking van Parker (2009-2013), naar de gelijknamige roman van Richard Stark (Donald E. Westlake). 
Verschillende albums uit de bibliografie van Cooke zijn in het Nederlands vertaald. Natuurlijk is Darwyn Cooke veel meer dan een opsomming van zijn verwezenlijkingen. Zijn stijl, dat is waar we hem vooral voor zullen herdenken. 

Darwyn Cooke was een geniale kunstenaar die met weinig veel kon zeggen; met enkele lijnen en kleurvlakken (inclusief witruimtes) kon hij een heel universum bouwen. De ogenschijnlijke eenvoud van de tekeningen van Cooke is net wat deze kracht geeft. Darwyn Cooke begreep hoe de stripkunst werkt en niets van wat hij deed was toevallig. Hij wist waar hij mee bezig was.
De tekeningen van Darwyn Cooke hebben wat weg van Bruce Timm en Shane Glines, maar waar de laatste twee vooral hoekig blijven combineert Darwyn Cooke dit met rondingen.
Darwyn Cooke had een minimalistische klassieke lijnvoering die zijn tekeningen een naïef maar ook brutaal cartoon-uiterlijk geven. 

Zijn werk is krachtig, maar toch ook zuiver, en soms gedurfd. Dit alles wordt op een moderne manier gecombineerd tot iets unieks: de stijl van Darwyn Cooke. 
Voor mij zit hij in de top 5 van beste stripkunstenaars aller tijden.

Een lijst van Darwyn Cooke-verhalen die u niet mag missen:
1) DC: The New Frontier
2) Before Watchmen: Minutemen
3) Richard Stark's Parker
4) Batman/ The Spirit
5) Superman: Kryptonite
6) Batman: Ego

Elias Jonkers








Schets voor cover voor Batman: Golden Age Omnibus vol. 1

Uiteindelijke resultaat.


maandag 16 mei 2016

Een esoterische en satirische reis op Pluto

De vier delen van De Heer Vastenavond van As werden integraal gebundeld door Dupuis. In dit epos van Éric Liberge gaan alchemie, esoterie, beschouwing en het bovennatuurlijke hand in hand met avontuur. Het verhaal is complex en als lezer moet je je aandacht erbij houden. Laat je meevoeren in een uitzonderlijke reis met koffie drinkende skeletten, vliegende boten en andere vreemde verschijnselen.
Door Elias Jonkers.





Het verhaal.
Victor Tortelduif stierf in de nacht van 11 op 12 februari 1997, exact om middernacht. Doodsoorzaak? Een auto-ongeluk. Het is te zeggen: hij is uitgegleden over het speelgoedautootje van zijn zoon. Maar dat maakt geen verschil in het hiernamaals. Ter gelegenheid van zijn overlijden krijgt Victor een nieuwe naam: Vastenavond van As, omdat hij tussen Vastenavond en Aswoensdag is overleden. Wanneer Victor, oh pardon, Vastenavond van As, als skelet in het Purgatorium op Pluto belandt, zit hij met vele vragen. Jammer genoeg kan geen één van de miljarden skeletten in het Purgatorium hem uitleggen wat het doel is van zijn 'bestaan' daar. Vanwege zijn opstandige karakter komt Vastenavond al snel in de belangstelling van de autoriteiten.

Op aarde was Vastenavond cartograaf en het is daarom dat hij gerekruteerd wordt door de Broeders van de Omgang, terwijl de patrouilles van het ministerie op zoek zijn naar de heer van As. De Broeders willen dat Vastenavond een kaart maakt van het hiernamaals. Vastenavond van As staat aan de vooravond van een groots avontuur dat zal leiden naar grote verwondering maar dat ook veel ergernis met zich meebrengt. 

Hoewel Vastenavond van As het hoofdpersonage is, draait het verhaal rond het mysterie van overlijden en een zoektocht naar antwoorden. Antwoorden die we na het lezen van dit epos niet krijgen. Het mysterie blijft onopgelost. De Heer Vastenavond van As is een metafysische komedie, een esoterische fabel of een satirische vertelling.

Toch is het thema voor iedereen relevant: elke mens heeft een einde, iedereen maakt die ene laatste grote reis. De Heer Vastenavond van As heeft voor de maker dan ook een heel persoonlijke achtergrond: alles is begonnen bij het overlijden van de jongere broer van Éric Liberge in 1973, toen Éric 8 jaar oud was. Hij was op zoek naar antwoorden. Het boek is niet bedoeld voor de lezer die zich zomaar even wil ontspannen. 



Het gaat over de dood, leven na de dood, de ziel, dictatuur... Onderwerpen waar iedereen mee te maken krijgt, maar niet over wil nadenken. Bij het lezen van De Heer Vastenavond van As word je als lezer wel verplicht om erover na te denken. Alles is nog eens overgoten met een laagje esoterie en ironie. Heel verwarrend allemaal. Maar krijgen we in ons dagelijks leven ook niet te maken met onbegrijpbare dingen? Waarom zou het dan in het hiernamaals anders zijn? 

De Heer Vastenavond van As is een innerlijke zoektocht naar jezelf. Ook Victor is op zoek in zijn innerlijke. Er is altijd verteld geweest over het paradijs, maar waar Victor Tortelduif terechtkomt is helemaal geen paradijs. Het 'leven' dat hij als Vastenavond van As aantreft is iets absurds waar niemand iets van snapt. Vastenavond van As gaat dapper op zoek naar een antwoord op het hoe en waarom van deze vreemde wereld. Hij weigert zijn lot zomaar te aanvaarden en wil weten hoe hij het trieste lot kan ontsnappen.

Het verhaal is niet gemakkelijk om te volgen en door de vele filosofische discussies is het moeilijk om een duidelijke lijn te vinden en te houden.
Jammer genoeg had Éric Liberge niet het talent om het verhaal duidelijk te vertellen. In het laatste deel probeert Liberge alles aan elkaar te rijgen maar echt verduidelijken gebeurt er niet. Tot op de laatste pagina blijft het moeilijk te volgen; tot op het einde blijven we met vragen zitten. Maar is dat in het echte leven ook niet zo?
Ik moet nu denken aan wat onze lector Vakdidactiek Godsdienst altijd zei na een verhaal: 'Laat het verhaal, verhaal zijn'. Misschien moeten we niet altijd proberen een verhaal uit te leggen en er gewoon van genieten. 



De stijl.
Of het verhaal de lezer nu aanstaat of niet, er is één ding dat niemand onberoerd kan laten: de tekeningen. Het tekenwerk is van een sublieme kwaliteit. Éric Liberge geeft ons een donkere, deprimerende wereld die als een grafisch hoogstandje is uitgewerkt. We worden getrakteerd op het ene architecturale wonder na het andere. Deze hele wereld op Pluto is vreemd maar zo meesterlijk in beeld gebracht dat we er spontaan in gaan geloven. De skeletten zijn overtuigend en van elkaar te onderscheiden door de verschillende reparaties aan hun botten. 

Hoewel de tekeningen donker zijn, blijven ze helder en duidelijk. De pagina's zijn magistraal: een sterke en verhalend werkende paginaopbouw versterken de tekeningen. En hoewel het verhaal misschien niet altijd even duidelijk is, de tekeningen zijn dat zeker wel. 
Het tekenwerk doet denken aan dat van François Schuiten. Éric Liberge moet qua visuele pracht zeker niet onderdoen voor Schuiten. In De Heer Vastenavond van As zit ook wat van de verbeeldingskracht van Philippe Druillet (Lone Sloane) in. 

Het is trouwens te danken aan Druillet dat De Heer Vastenavond van As in 1999 in Angoulême de Prix René Goscinny kreeg. 

De Heer Vastenavond van As is een merkwaardig boek dat niet voor iedereen is weggelegd. De gemiddelde striplezer zal er misschien geen fan van zijn, maar als doorgewinterde stripliefhebber zal je er met deze integrale uitgave een juweeltje in je boekenkast bij krijgen. En Dupuis heeft schitterend werk geleverd met deze uitgave, waarin achteraan een deel prachtige tekeningen staan. 

Het vreemde karakter van het verhaal, het esoterische en het satirische vloeien virtuoos samen en geven dit werk een bepaalde charme. Het verhaal is complex en als lezer moet je je aandacht erbij houden. Maar het loont de moeite, want dit is een uniek werk. Lees en herlees het boek, laat je onderdompelen en meevoeren in deze innerlijke reis.

Boekgegevens: 
Éric Liberge, De Heer Vastenavond van As, integraal, Dupuis, ISBN 9789031434169

EJ

woensdag 11 mei 2016

Een stoere en ruige Rode Ridder

Geweld, bloot en een hoop vragen. Zo kunnen we de vernieuwde Rode Ridder kort beschrijven. Deze week verscheen het eerste nummer in een nieuwe cyclus van De Rode Ridder, De Uitverkorene (#250), van de Italiaanse tekenaar Fabio Bono op scenario van onze eigen Marc Legendre.
Door Elias Jonkers.

Eeuwige helden.
In de lijn van vernieuwing bij Standaard Uitgeverij heeft ook De Rode Ridder een make-over gekregen. De Rode Ridder is de tweede langlopende reeks uit de stal van Willy Vandersteen, na Suske en Wiske. De ingrediënten van De Rode Ridder zijn eenvoudig: macht, geweld, liefde en ridderlijkheid.

Dit nieuwe leven komt alvast op tijd voor Johan, de Rode Ridder, die zijn serie langzaam zag doven na schoonheidsfoutjes in de continuïteit. Een ander probleem is dat er de afgelopen nummers drie scenaristen aan De Rode Ridder schreven: Marc Legendre, Claus Scholz en dan nog eens Peter van Gucht.

Tijd om orde op zaken te stellen dus! En dat heeft Standaard Uitgeverij ook gedaan. Vanaf nu is alleen Marc Legendre nog de scenarist en verzorgt de Italiaan Fabio Bono het tekenwerk. 
En tekenen kan deze kunstenaar zeker wel en de Middeleeuwen zijn hem ook niet vreemd. Eerder werkte Fabio Bono al aan reeksen als De tempelier en Katharen. Dit jaar zal van zijn hand bij Glénat ook een reeks verschijnen over Darwin

Het verhaal.
Johan, de Rode Ridder, keert gebroken en getekend terug van de kruistochten. In dienst als tempelier heeft Johan wreedheden gezien en gepleegd in naam van God. Maar bij zijn terugkomst twijfelt Johan aan het ridderschap. Hij besluit door het land te trekken, zoals hij vroeger ook al deed. Maar rust zal de ridder niet vinden want Merlijn geeft hem een opdracht mee.
Johan arriveert in het leen van heer Landwin, of eerder wijlen heer Landwin, want Malfrat de walgelijke heeft op gewelddadige wijze het leen overgenomen. De straffen op verzet zijn zeer zwaar. Alleen de jonge vrouw Allis durft haar mond te openen.

Allis krijgt een visioen van de Rode Ridder, en later staat hij ook in het echt voor haar deur. Al snel blijkt dat hun ontmoeting niet toevallig was.

In dit eerste deel ontmoeten we de nieuwe personages en leren we wat meer over het verleden van Johan. We weten nog niet hoe het precies allemaal gaat aflopen en wat de rol is van Allis: Wat is haar verband met de Rode Ridder? En wat wil de tovenaar van Malfrat met Allis? Er is iets met dat meisje en dat moeten we nog ontdekken. Een sterk begin dus!

Vernieuwend.
Het scenario is op dit moment nog niet zo heel anders: Johan komt in een stuk land waar kwaad regeert en kan dit niet aanzien. Hij krijgt op magische wijze een bondgenoot, maar de kwade krachten komen achter hen aan. Dat is het verhaal in een notendop, en ook de structuur van vele verhalen van De Rode Ridder.

Wat wel vernieuwend is, is de stijl. Er zit zeer expliciet geweld en bloot in, wat doet denken aan de populaire Game of Thrones-franchise. De pagina-opbouw is actiever en Johan ziet er deze keer ook echt uit als een dolende ridder. Het tekenwerk van Bono is gedegen en realistisch en oogt fris en krachtig. Het album bevat een aantal zeer sterke beelden. Alles ziet er gewoon veel volwassener uit.
Deze vernieuwing is een enorme stijlbreuk met de vorige albums, maar dat is in dit geval geen probleem. De bedoeling was om een nieuwe De Rode Ridder neer te zetten en dat is absoluut gelukt!

De Uitverkorene cyclus zal bestaan uit negen delen, waarvan de eerste drie één geheel vormen en de andere ook afzonderlijk te lezen zijn. 
Deel 251: De Gevangene zal op 7 september verschijnen en deel 252: De Hellemond staat gepland voor 7 december 2016.




Een inhoudelijk nieuw en sterk verhaal gecombineerd met de actieve en realistische stijl van Fabio Bono tillen de reeks naar een nieuwe hoogte. Deze vernieuwing is alvast een geslaagde proef en dit is exact wat De Rode Ridder nodig had! Zeker lezen dus.

Boekgegevens:
Marc Legendre; Fabio Bono, De Rode Ridder 250: De Uitverkorene, Standaard Uitgeverij
EJ

















dinsdag 10 mei 2016

Wie is deze stripkunstenaar? Een revelatie!


De tekenaar en scenarist van Uncle Otto, Carl Heck, is niemand minder dan grootmeester Will Eisner. Deze strook komt uit Jumbo Comics #8, gepubliceerd door Fiction House in 1939. 
Will Eisner gebruikte verschillende pseudoniemen, mede door te onthullen dat zijn studio maar uit een kleine groep bestond.

EJ

Een avontuur door Bob Kane

Uit: Great Comics #1, Great Comics Publications, november 1940.
Ja, dit is echt van de Bob Kane.


EJ